Marcel Michiels sr., geboren te Mechelen, was de zoon van de uurwerkmaker Edward Michiels aldaar. De zoon koos echter voor het vak van klokkengieter dat hij leerde bij Felix van Aerschodt in Leuven. In 1886 kocht hij de toen leegstaande gieterij van Drouot te Doornik. Marcel sr. goot ook beiaarden, doch zonder blijvend succes. Reeds in 1895 goot hij kleinere klokjes, zoals de voorslag van Baal, de plaats waar zijn vader van afkomstig was. Hij stierf in 1924.
Zijn zoon Marcel jr. werd in 1898 te Doornik geboren. Na de dood van zijn vader leidde hij de klokkengieterij te Doornik. Zijn grootste succes was stellig, dat hij in 1929 een redelijk goed gestemde beiaard voor Grimbergen maakte en daarmee de enige echte beiaardgieter van België werd. Van 1928-1932 was hij met zijn voormalige leermeester Felix van Aerschodt geassocieerd, doch dit liep op een mislukking uit. Sinds 1929 goot hij de klokken voor Omer Michaux. In 1937 leverde hij via Omer Michaux aan de Alfred University te Alfred (N.Y.) een beiaard waarin onder andere Hemony-klokken uit 1674 zouden voorkomen. Maar deze waren door hem vervalst zonder dat iemand dat opmerkte.
Marcel jr. bracht de klokkengieterij tot grote bloei. Hij maakte talloze beiaarden, ook in de Verenigde Staten. In Nederland zijn geen beiaarden van hem te vinden. Wel leverde hij in 1936 een luidklok te Maastricht. Na financieel in moeilijkheden te zijn gekomen, pleegde Marcel jr. in 1962 zelfmoord, waarna het bedrijf opgekocht werd door Eijsbouts te Asten en Petit & Fritsen uit Aarle-Rixtel. De klokkengieterij zou onder de naam M. Michiels Successeurs voortgezet worden. Maar dat mislukte waarop Eijsbouts in 1963 zijn deel aan Petit & Fritsen verkocht. Deze beëindigde vervolgens het klokkengieten te Doornik.
Het jaar 1963 was derhalve het definitieve einde van klokkengieterij Michiels. De laatste beiaard was die voor Veurne in 1961 geweest. Ook kreeg hij grote bekendheid in 1948 door de zes ton zware nieuwe Klokke Roeland te Gent. Die van Pieter Hemony uit 1660 was namelijk gescheurd. Maar in 2002 is de laatste gelast en zal eerlang op haar oude locatie terugkeren.
bronnen:
Bondsnieuws van het Belgisch Beiaardiersgilde, no.20, maart 1962 en no.21, juli 1962.
Magazine van de Vlaamse Beiaard Vereniging, jg.8, nr.4, december 2002, p.2-5.
Jef Rottiers, Beiaarden in België (Mechelen, 1952), p.75-76.
Gaston van den Bergh, Kort overzicht van de twaalf klokkengieters die de beiaard van Sint-Romboutstoren goten. In: Beiaardrecitals. Recitals de Carillon, Mechelen 1976, p.17-31.
Anne Baas, La Fonderie de Cloches “Michiels” de Tournai ( ongepubliceerde scriptie Formation Guide Touristique, Tournai, 2001).